mieszanina

tak we mnie pusto. nigdy czegoś takiego nie czułam, a właściwie nie wiem czy to można nazwać uczuciem. zaczęłam na wszystko patrzeć z dystansem - kiedyś kłóciłabym się o najmniejszą nieprawidłową uwagę czy krytykę, a teraz mam ochotę tylko wyśmiać i powiedzieć kilka dobitnych słów, żeby sie odczepili. zauważam, że najlepiej idzie mi się samej. zawsze bałam się samotności, obawiałam się braku przyjaciół. mnóstwo ludzi w okół mnie chętnych do pomocy, a ja wolę iść swoją drogą. nie otaczam sie murem, nie chcę być "trudną dziewczynką". ze wszystkich możliwych rozwiązań ja zazwyczaj wybieram takie, które dla pozostałych są niezrozumiałe. wtedy słyszę "co ty jeszcze wymyślisz...". no właśnie. co będę w stanie wymyślić jeśli mi nie wyjdzie. a co jeśli jak już to będę miała, a mi sie znudzi. oooo matko... pełno przeciwności losu, które próbujemy przejść. czasami nam się udaje, a czasem nie i niekiedy nawet cała nasza praca nie jest doceniona. trudne do przejścia i często nie do wytrzymania, ale... dajcie spokój... to przecież tylko życie ;)