Pozerzy... Nie opłaca się...

Pierdolony pozer siedzi se na ławce.

Na nogach glany, a w słuchawkach techno-zajawka.

Wstaje rano, zębów nie myje,

obrożę zakłada na swa brudną szyję.

I słychać już z kompa disco polówę,

wciąga przez głowę Slipknot'a bluzę,

ale pod spodem koszulkę ma Nike

i pędzi już do swej pozer-lalki.

Ona zaś cała na różowo ubrana,

słyszy dzwonek: O nie! To Adam!

Wciska się więc szybko w dżinsy rozdarte,

zakrywa czarną skórą swą bluzkę od Versace.

I pędzi do drzwi, bo pozer tam czeka,

lecz nagle widzi, że tips jej pęka!

Co teraz zrobić ma ta biedna dziecina,

pomalować na czarno,

bo cały się wygina?!

Zdecydowała jednak: szybko go obcina.

Wyciąga trampki spod starej szmaty,

krzyczy przez okno "wychodzę!'' do taty.

I mknie już za ręce para pozerów.

Żal dupę ściska, ale nic nie mów.

A właśnie, że powiem, bo tak nie można!

Nie można być pustym na zewnątrz i od środka.

Morał z tej bajki sam już odczytasz:

Jak bród u pedanta,

pozer szybko znika!

No przykro mi, że tyle w nim agresji, ale zupełna racja...